Smażony camembert z łososiem

Kto nie lubi ciągnących i gorących serów? Founde, mozzarella na pizzy, czeski smażony syr  czy nasze polskie zapiekanki z „żółtym” to chyba najpopularniejsze sposoby na ich przyrządzenie. Camembert smażony na głębokim tłuszczu choć znany to aż tak popularny nie jest. A szkoda, bo jego zastosowanie jest dość uniwersalne. Może pełnić rolę przystawki albo dania głównego, można go usmażyć w całości lub pokrojonego na małe trójkąciki i podać z dodatkiem żurawiny jako sałatę. Ja swój krążek sera dla urozmaicenia nafaszerowałem akurat wędzonym łososiem, ale konieczne to nie jest, choć bardzo smaczne. 

Przygotowanie: 

Ser przekroić w poprzek, umieścić w nim plaster wędzonego łososia i zamknąć jak kanapkę. Obtoczyć w jajku, potem w tartej bułce i wrzucić rondelka lub frytkownicy z dość mocno rozgrzanym olejem roślinnym, tak aby cały się zanurzył. Smażyć kilka minut (3-4) w zależności od temperatury, do uzyskania złotego koloru. Po wyciągnięciu odsączyć na papierowym ręczniku. Można podawać z sałatą lub roszponką jako przystawkę albo z frytkami czy opiekanymi ziemniakami jako danie główne. Zarówno do jednego jak i  drugiego zestawu pasuje jakiś słodki dodatek, np., żurawina lub konfitury z cebuli, których ja akurat użyłem. Oczywiście najlepiej kiedy są własnego wyrobu, co nie jest takie trudne.

Składniki:

1 mały camembert

1 duży plaster wędzonego łososia

1 rozbełtane jajko

½ kubka tartej bułki

Sernik nie sernik

Trudno powiedzieć czy to ciasto można nazwać sernikiem, bo sera w nim stosunkowo nie dużo, do tego mąka i całkiem sporo masła. Ale z drugiej strony ser przecież jest:) Sernik to nie sernik, ciasto było bardzo smaczne i dlatego postanowiłem je zaprezentować. Przepis oczywiście nie mój, bo póki co to ledwo mi jakieś ciasta w ogóle wychodzą, a co dopiero tworzenie własnych przepisów. Po raz kolejny skorzystałem z książki „Kuchnia śródziemnomorska” wydanej przez wydawnictwo Arkady. 

 

Przygotowanie:

Rozgrzać piekarnik do temp. 180C i podpiec w nim pokruszone migdały lub orzechy włoskie. Następnie utrzeć masło ze 150g cukru i żółtkami, dodać skórkę z pomarańczy, ricottę, mąkę i podpieczone orzechy. Dokładnie wymieszać. W drugiej misce ubić na sztywno białka, dodać do nich pozostały cukier i delikatnie wymieszać ze zrobionym wcześniej ciastem. Powstałą masę wyłożyć do wysmarowanej masłem i wysypanej mąką formy o średnicy ok. 20 cm, wstawić do piekarnika i piec ok. 30 min. Po wyciągnięciu pozostawić do ostudzenia. W małym rondelku rozgrzać dżem morelowy lub pomarańczowy z łyżką wody i kieliszkiem brandy, i przetrzeć przez sito. Tak powstałym sosem posmarować „na grubo” wierzch i boki ciasta, a następnie jak troszkę przestygnie obsypać je wiórkami czekolady.

 

Składniki:

100 migdałów

180g cukry pudru

150g masła

5 jaj

150g sera ricotta

5-6 łyżek stołowych mąki 

otarta skórka z jednej pomarańczy

½ tabliczki czekolady

4 łyżki stołowe dżemu morelowego

kieliszek brandy

Konfitury z cebuli

 

Nie wiem skąd w ogóle pochodzi pomysł na konfitury z cebuli, ale na mojego nosa powstały gdzieś na południu Europy, w Francji, a może w Belgii…naprawdę nie wiem. Stanowią doskonały dodatek do mięs, pasztetów czy serów. Można je używać zarówno na ciepło jak i na zimno, jako samodzielny dodatek do potraw, albo jeden ze składników sosu do mięsa. Ich samodzielne zrobienie chodziło mi po głowie od kiedy przywiozłem je z jakiegoś zagranicznego wyjazdu. Po skończeniu słoika okazało się, że w Polsce nie jest to zbyt popularny produkt i żeby je mieć trzeba je sobie po prostu zrobić. Zajrzałem więc do największej kopalni przepisów czyli do netu i na podstawie wielu mniej lub bardziej skomplikowanych receptur, polskich i zagranicznych opracowałem własną wersję. Nie ukrywam, że poszedłem trochę na skróty, bo konfitury potrzebowałem „na dziś” i pominąłem etap w którym przed smażeniem zasypuje się cebulę cukrem i odstawia na noc żeby puściła soki. Pojęcia nie mam czy ta czynność wpłynęłaby na ostateczny smak i konsystencje, ale liczę na to, że znajdzie się ktoś kto ma ode mnie większe doświadczenie w tej kwestii i mnie oświeci. Moje konfitury wprawdzie wyszły bardzo smaczne, ale jeśli mogą być lepsze….

Przygotowanie:

Cebule obrać, poprzekrawać na cztery, a później pokroić w cienkie piórka. Wrzuć na patelnię z rozgrzaną oliwą z oliwek i smażyć na małym ogniu do zeszklenia. Dosypać cukier i jeszcze chwilę smażyć, Dolać ocet winny, wino i dusić na małym ogniu do prawie całkowitego odparowania płynów, ale bez przesady, bo po schłodzeniu konfitury jeszcze stężeją. Dusić tak długo żeby cebula była miękka, ale nie rozpadała się, a jej ostateczny smak balansować za pomocą octu winnego, cukru i soli. Jeszcze gorącą nałożyć do słoików i zakręcić.

Składniki:

1 kg czerwonej cebuli
1 ½  kubka czerwonego wytrawnego wina
1/2  - 2/3 kubka balsamico
Ok. 350 g cukru
1 łyżeczka ziół prowansalskich
Sól, pieprz do smaku

Kurczak w stylu śródziemnomorskim czyli szybki obiad

Obiad w zasadzie superszybki, bo jego przygotowanie zajmuje tyle ile gotuje się ryż. Pewnie dobrze znacie sytuację, kiedy przychodzicie po pracy, nie zdążywszy zrobić wcześniej zakupów, a wasza rodzina woła jeść. Wtedy okazuje się, że dobrze jest mieć w domu jakieś zapasy, a im więcej i bardziej różnorodne tym lepiej. Danie które tu dziś prezentuje powstało właśnie w ten sposób, z produktów, które mam przeważnie w swojej spiżarce, czyli puszkowo słoikowych i mrożonego kurczaka. Jedyne co miałem świeże to pomidorki koktajlowe, no i bazylię która rośnie sobie na oknie.

Przygotowanie:

Kurczaka pokroić w średniej wielkości kawałki, posolić, popieprzyć i wrzucić na rozgrzaną oliwę z oliwek i smażyć przez chwilę. Dodać karczochy, oliwki, podlać białym winem i dusić kilka minut. Na koniec dodać pokrojone na połówki pomidorki i posiekane zioła, doprawić solą i pieprzem do smaku, przytrzymać dosłownie jeszcze chwilę na ogniu, ale tak żeby pomidorki się tylko podgrzały, nie rozpadły. Ryż może być czysty, tylko ugotowany, albo taki jaki zrobiłem w tym przypadku. Ugotowany ryż przelałem zimną wodą i odstawiłem, a później przesmażyłem go na patelni z podsmażoną i podduszoną na białym winie cebulką, przyprawioną tylko solą i pieprzem. Jeśli jednak nie macie ryżu to wydaje mi się, że spokojnie taką potrawkę można potraktować jak sos do spaghetti czy penne. 

Składniki dla dwóch osób:

2 filety z kurczaka lub inne jego części

trochę karczochów, mogą być marynowane ze słoika

trochę oliwek

pomidorki cherry

chlust białego wina

świeże zioła, ja dodałem bazylię

sól, pieprz

oliwa EV

Pizza

Oczywistym jest, że najlepsza pizza pochodzi z pieca o wysokiej temperaturze, opalanego drewnem, a o jej jakości świadczą użyte do jej przygotowania dodatki. W zasadzie można by sobie dać spokój z domowymi wygłupami, ale… No właśnie, to co można zjeść w polskich pizzeriach, mimo rosnącego systematycznie poziomu nadal pozostawia wiele do życzenia.  Niekoniecznie nawet ze względu na ciasto, ale na używane często najtańsze i najpodlejsze dodatki takie jak tłuszcz typu ser zamiast mozzarelli czy pompowane wodą najgorsze wędliny. W tej sytuacji wolę mieć już ciut mniej chrupiące ciasto z domowego piekarnika, ale za to najlepszej jakości dodatkami, które przy tak prostym daniu jakim jest pizza decydują o jakości tego dania, jak i z resztą całej włoskiej kuchni. Dodatkową zachętę do wytwarzania jej w domowych warunkach jest urządzenie, które znacznie ułatwia pracę i wykonuje za nas najbrudniejszą robotę czyli ciasto. Ja używam do tego maszynki do pieczenia chleba z programem do wyrabiania drożdżowego ciasta, umieszczam w niej w wszystkie składniki i już, praktycznie samo się robi. Reszta to już nie niewiele więcej zachodu niż zrobienie kilku kanapek:)

Przygotowanie:

Wsypać mąkę do pojemnika z mieszadłem, wlać do niego roztwór ciepłej wody i drożdży i włączyć program do wyrabiania ciasta. Po ok. 40 min kiedy ciasto  znacznie zwiększy swoją objętość należy je wyciągnąć zagnieść i odstawić w ciepłym miejscu na jakieś 20 min.

Dodając więcej drożdży można cały proces skrócić o połowę, ale lepsze efekty uzyskuje się z mniejszą ilością drożdży i dłuższym czasem wyrastania. Kiedy ciasto znowu trochę podrośnie rozwałkowujemy je w zależności od upodobań, cienko po włosku na ok. 3 mm lub grubo na sposób amerykański (moim zdaniem zdecydowanie smaczniejsza i mniej zapychająca jest pizza na cienkim cieście). Rozwałkowane ciasto smarujemy oliwą i sosem pomidorowym, układamy na nim plastry mozzarelli i inne dodatki, posypujemy oregano i wstawiamy do piekarnika (220C) na ok. 10 min. Im wyższa temperatura tym lepiej i jeśli ktoś dysponuje w domu sprzętem, który jest w stanie nagrzać się do 250 lub 300 stopni to powinien to wykorzystać, skracając jednocześnie czas pieczenia. Prawdziwa pizza z pieca opalanego drewnem piecze się w temperaturze ok. 450C i trwa to ok. 2 minut, dzięki czemu jej ciasto jest takie chrupiące.I to jest w zasadzie główny powód tego, że ta przygotowana w domowym piekarniku nigdy nie będzie taka jak ta z prawdziwego pieca. Ale co tam, przy tym poziomie pizzy jaka jest dostępna w naszym kraju niejednokrotnie ta domowa jest dużo lepsza.

Aaa.. jeszcze sos. Nic prostszego, na rozgrzaną oliwę wrzucić rozgnieciony czosnek, pelati lub pulpę i smażyć chwilę redukując sos, przyprawiając go na końcu odrobiną cukru soli i pieprzu. 

Składniki:

Ciasto:

250 g mąki 

120 ml ciepłej wody

10 - 20 g świeżych drożdży

2-3 łyżki oliwy

1 łyżeczka soli

250 g pelati

2 ząbki czosnku

2 kule po 125 g mozzarelli pokrojonej

na cienkie plasterki salami

włoska szynka dojrzewająca

kozi ser, ser pleśniowy

garść małży

kawałek papryki

sól, cukier